به نقل از James Kynge  ویراستار و سردبیر financial times ، آینده اقتصاد جهان به نوعی به سیاست و تصمیم گیری چین وابسته است. در شرایطی که دنیا با این پدیده پاندمیک درگیر شده است ، چین در حال تولید و صادرات حجم بالایی از کالا و تجهیزات پزشکی به سراسر دنیاست. ولی در این بین سوال اساسی این است که آیا این بار هم چین می تواند به مثابه آنچه در بحران اقتصادی ۲۰۰۸ اتفاق افتاد نقش احیا کننده را ایفا کند؟

حقیقت این است که در آن زمان با بسته حمایتی ۵۹۰ بیلیون دلاری که پکن به اجرا گذاشت موجب ایجاد تقاضایی شد که در کنار بسته های حمایتی اروپا و امریکا بار دیگر اقتصاد جهان را در مسیر رشد قرار داد. اما آیا این مهم این بار هم ممکن خواهد بود؟ پاسخ به این سوال نیاز به دانستن دو مهم دارد:

اول اینکه چین پس از دوره رکود شدید کرونا با چه سرعتی به حالت اولیه بازخواهد گشت و موضوع دوم ، اساساً قدرت چین برای ایجاد نقش محرک اقتصادی بین المللی در چه حدی است. فعالیت ها و شاخص های اقتصادی چین که به شدت در حال بازگشت به مسیر اصلی قرار گرفته اند و این موضوع از میزان فروش مسکن ، مصرف ذغال سنگ نیروگاهها و حتی عبورومرور شهری تا حدی قابل تشخیص است. خیلی از اقتصاددانان این سرعت رشد را در سه ماهه دوم بیشتر می بینند. این رشد سریع میزان تقاضا را درکالا و خدمات دیگر کشورها افزایش داده و آن هم در شرایطی که چین یک سوم رشد اقتصادی جهان را در دست دارد.البته برخی از اقتصاددانان بر این باورند که چین نه توان و نه تمایل اجرای چنین بسته ی حمایتی را دارد. آن هم به این علت که حجم عظیم بدهی های باقی مانده که بخشی از آن مربوط به همین دوره بحران ۲۰۰۸ قبلی است، اجازه اجرای بسته حمایتی جدید را نمی دهد. در سال ۲۰۰۹ حجم بدهی به تولید ناخالص داخلی چین خیلی بالا نبود ولی اکنون وامهای بانکی به نصف تولید ناخالص جهان رسیده است و فلذا بخش زیادی از این وامها صرف بازپرداخت بدهی های کنونی شده است و امکان سرمایه گذاری جدید را از بین برده است.

جدیدترین اخبار بازرگانی خارجی در شرکت بازرگانی خارجی وین ورد

این موضع پکن را بر سر یک دوراهی بزرگ قرار داده است :

سیاست کاستن بدهی ها با کاهش رشد اقتصادی و یا بالا بردن رشد اقتصادی با قبول ریسک دفن زیر انبوه بدهی ها؟